فعالیت رشته زورخانه ای و باستانی جانبازان و توان یابان در ایران از سال ۱۳۶۸ آغاز شد و اولین دوره مسابقات قهرمانی کشور آن در سال ۱۳۷۴ برگزار گردید.
چه کسانی می توانند بازیکن پاراباستانی باشند؟
ورزشکارانی که قطع عضو، دارای ضایع نخاعی، نابینا و کم بینا هستند می توانند در این رشته ورزشی فعالیت کنند. کلاسبندی پاراباستانی شامل ایستاده و نشسته می شود که کلاس نشسته شامل افراد قطع نخاع، قطع دو پا از بالای زانو، قطع یک پا از بالای زانو و پولیوی پا بوده و کلاس ایستاده نیز شامل افراد قطع یک پا از زیر زانو، قطع یک دست و پولیوی یک پا می باشد.
چارچوب مسابقات:
رقابت های این رشته به صورت انفرادی و تیمی برگزار می شود.
بخش انفرادی: داور دور گود زورخانه می نشیند و ورزشکار داخل گود با ریتم مرشد به اجرا میل گیری، کباده، سنگ و چرخ می پردازد.
بخش تیمی: شامل ۷ یا ۹ نفر اعضا بوده که در مدت ۲۵ دقیقه مواد ۱۲گانه را به نمایش می گذارند. در یک تیم می بایست از همه کلاس ها نماینده وجود داشته باشد که هر ورزشکار مختص انجام یک ماده در تیم است.
تیم یا ورزشکاری که بیشترین امتیاز را کسب کردند در پایان مسابقات عنوان برتر را بدست می آورند.
ماده های پاراباستانی:
ماده های این رشته شامل میل گیری، کباده، سنگ و چرخ است که در بخش انفرادی انجام می شود.
نکته قابل توجه این است که در ماده سنگ، پیش از آغاز رقابت ها وزن کشی صورت می گیرد.
ماده ۱۲ گانه نیز شامل ورود به زمین، میل، شنا و سنگ است که هم در بخش تیمی و هم در بخش انفرادی برگزار می شود. البته در مسابقات انفرادی ورزشکار می بایست به تنهایی وارد گود شده و کلیه حرکت های ۱۲ گانه را انجام دهد.
فضای رقابت ها:
مسابقات پاراباستانی عموما در گود زورخانه ها برگزار می شود اما گاهی به علت محدودیت های جسمی و حرکتی ورزشکاران در سالن های مسطح با گود سیار نیز می توان رقابت ها را برپا کرد.
وسایل مورد نیاز:
کباده، میل و سنگ وسایلی هستند که در این رشته مورد استفاده قرار می گیرند.
تفاوت مسابقات رده بزرگسالان و جوانان:
مسابقات این رشته در دو رده جوانان و بزرگسالان برگزار می شود با این تفاوت که وزن اجسام دررده جوانان سبک تر از رده بزرگسالان است و همچنین در کلاس ایستاه وزن اجسام از کلاس نشسته سنگین تر می باشد.
