منصوری: خوشحالم توانستم در موفقیت های تیم ملی سهیم باشم/ ورزش فرصتی برای شناخت توانایی های افراد دارای معلولیت

ملی پوش بسکتبال با ویلچر گفت: موفقیت های ورزشکاران جانباز و معلول قدم بزرگی برای اثبات توانایی آنها است.

حکیم منصوری متولد سال ۱۳۶۴ در شهر اهواز است که به علت بیماری فلج اطفال در کودکی دارای معلولیت شد. او در سن ۱۴ سالگی از طریق معلم خود با ورزش جانبازان و معلولین آشنا شد و زمانی که برای تمرین پارا دوومیدانی به سالن ورزشی رفته بود، با تماشای رقابت های بسکتبال با ویلچر به این رشته علاقه مند شد و اکنون نزدیک به ۱۵ سال است که سابقه حضور در تیم ملی را دارد.

منصوری قهرمانی در بازی های پاراآسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا را از شیرین ترین خاطرات ورزشی خود می داند و ایستادن روی سکوی قهرمانی جهان و پارالمپیک از آرزوهای ورزشی این بازیکن است.

ملی پوش بسکتبال با ویلچر کشورمان در گفتگو با وب سایت فدراسیون ورزش های جانبازان و معلولین بیان کرد: در ابتدا قرار بود که در پارادوومیدانی فعالیت ورزشی ام را آغاز کنم اما تماشای مسابقات بسکتبال با ویلچر من را به این رشته علاقه مند کرد و باعث شد برای رسیدن به تیم ملی تمرین و تلاش کنم و غفور کامروا اولین مربی ام بود.

وی ادامه داد: در کنار ورزش، تحصیلاتم را در رشته IT ادامه دادم و با توجه به علاقه ای که به کامپیوتر دارم اگر وارد ورزش نمی شدم به طور حتم در این زمینه فعالیتم می کردم.

منصوری افزود: موفقیت هایی که در ورزش بدست آوردم و حضورم در جامعه باعث شد تا اطرافیانم توانایی هایم را باورکنند. موفقیت های ورزشکاران جانباز و معلول قدم بزرگی برای اثبات این جمله است که معلولیت محدودیت ایجاد نمی کند و ما حتی می توانیم هم اندازه افراد سالم در ورزش نتیجه بگیریم و این تفکر اشتباه را از بین ببریم.

وی تصریح کرد: در طول این سال ها گاهی آدم ها در خیابان من را شناخته اند که این موضوع احساس خیلی خوبی در من زنده کرده است و از لطف مردم کشورم سپاسگزارم. شناخت ورزشکاران جانباز و معلول در جامعه اتفاق خوبی است چرا که نشان می دهد ورزش فرصتی است تا افراد دارای معلولیت شناخته شوند و این امر باعث افزایش روحیه و انگیزه آنها خواهد شد.

دارنده مدال طلا بازی های پاراآسیایی جاکارتا عنوان کرد: با دوستان قدیمی ام همچنان درارتباط هستم و گاها آنها از موفقیت های تیم ملی بسکتبال با ویلچر برای دیگران صحبت می کنند و این افتخار بزرگی است که توانستم در موفقیت های ورزش کشورم به خصوص تیم ملی سهیم باشم.